Voor floating identies gebruikt sabine oosterlynck niet enkel de etiketten, maar ook de vellen waaruit ze zijn gestanst. Ze stikt de vellen aan elkaar tot lange witte stroken die ze opstelt als een zebrapad: repetitieve lijnen die helpen een afstand te overbruggen.

Door het zebrapad op het water te installeren, drijvend op het oppervlak, wordt hun gevoel van veiligheid echter ondergraven en verwijzen ze ook naar de kwetsbaarheid van het parcours dat we tijdens onze levens afleggen. Bovendien bereikt het zebrapad de overkant niet: halverwege houdt het op. Want onze dagelijkse verplaatsingen – zowel de fysieke als die in onze gedachten – kennen geen vooraf bepaalde bestemming. Net als de identiteiten zijn de richtingen talloos, ook al willen we dat vaak anders geloven.

In de vellen zijn de gestanste etiketten soms volledig doorgedrukt, soms blijven ze koppig in de structuur vastzitten. Andere keren worden ze pas in – en door – het water uit de vellen losgemaakt. Het is een verwijzing naar hoe we, gewild of ongewild, worden bepaald door een vaste structuur en hoe we daar elk op onze manier mee omgaan.

consumable – video performance